Happy New Year 2015 ! 

          Ojciec Kamila dostawał cios za ciosem, próbował się bronić, ale dziewczyna ugryzła go w rękę i wbijała nóż z większą siłą. Po zamordowaniu matki, Kamil wrócił do sypialni i pomagał dziewczynie wbijając kilkakrotnie nóż  w ciało ojca. Kiedy już nie żył dziewczyna próbowała odciąć jego rękę w miejscu, gdzie go ugryzła. Sypialnia była pełna w krwi. 

          Sąsiad rodziny zauważył uchylone drzwi przez dłuższy czas, więc zaniepokoił się i postanowił poinformować policję. Mordercy przyznali się do winy, kiedy dziewczyna zeznawała na komisariacie opowiadała z dumą i była rozluźniona. Kamilowi i Zuzannie grozi minimum 12 lat więzienia lub dożywocie. Moim zdaniem powinni dostać dożywocie, albo powinni być wysłani na krzesło elektryczne, żeby móc cierpieć jak rodzice Kamila, chociaż ich cierpienia nie da się opisać.

          Kamil chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że rodziców ma się raz. Postanowił ich stracić, teraz może żałować. Może dopiero po tym wydarzeniu zrozumie jak ważni są rodzice. Przecież mógł złagodzić konflikt, a on po prostu wolał zniszczyć sobie życie. Jacy to ludzie są głupi... Nie myślą, co robią. Aż trudno uwierzyć, że ktoś może zamordować swoich rodziców albo nawet kogokolwiek. Jak ludzie mogą to robić? To jest jakieś chore... W Polsce jest coraz więcej morderstw, i tak jest od jakiegoś roku albo i dłużej. Albo nastolatek kogoś zamordował, albo rodzice zamordowali dzieci, albo inne. Coraz więcej. Może niedługo Polska będzie znana jako "kraj morderstw"? Kiedy oglądam wiadomości, zawsze mówią coś o morderstwach, wcześniej tego nie było. Co się dzieje z tymi ludźmi... Jak to można mieć sumienie i siłę umysłu, żeby kogoś zabić? Jak ludzie mogą być tacy debilni? Ciągle tylko jakieś morderstwa. Aż nie chce się oglądać wiadomości, wiedząc, że znowu będzie coś na ten temat... 

          W tym samym dniu, w którym słyszałam o morderstwie rodziców Kamila, było też o tym, że ktoś zamordował 18-letniego chłopaka. I też w ostatnim tygodniu działy się takie rzeczy poza Polską. W jednej z pakistańskich szkół talibowie zabili około 140 dzieci, w Australii zostało zamordowanych osiem dzieci w wieku od 18 miesięcy do 15 lat. I słyszałam jeszcze o kilku innych morderstwach tego tygodnia. To staje się coraz gorsze. Ciągle coś się dzieje. Dlaczego? Kiedyś tak nie było, że każdego dnia słyszało się o nowym morderstwie. Kiedy to się skończy? Nie mogą wszyscy żyć w pokoju i przestać mordować ludzi? Co się dzieje z tym światem? Mam nadzieję, że kiedyś to się w końcu zmieni. Powinniśmy cieszyć się swoim życiem i dać innym szansę na życie, bo każdy kto się urodził ma prawo do życia i decydowania o tym jakie ono będzie. Nikt inny nie może o tym decydować. Jedno z moich marzeń jest, żeby właśnie morderstwa i wszystkiego rodzaju wojny skończyły się i nigdy nie zaczynały. Dlaczego ludziom jest trudno żyć własnym życiem? Nikt nie ma prawa odebrać komuś życia, które dostał. Co do tego tematu świat staje się coraz gorszy i gorszy.

     Czasami zastanawiam się czy jest nam pisane jakieś przeznaczenie, czy to, co się dzieje jest gdzieś ustalone. Czy możemy zmienić nasze przeznaczenie? Myślę, że możemy wybrać swój los, który na przykład najpierw podrzuca nam ludzi, których poznajemy. Możemy albo zaprzyjaźnić się z nimi albo nie robić niczego w tym kierunku i wtedy nic nie wiemy o danej osobie, która po czasie mogłaby stać się kimś bliskim. Myślę, że życie daje nam wiele rodzajów ludzi, których musimy poznać, by wiedzieć kogo możemy spotkać w naszym życiu. Kiedy spotykamy osoby, które ranią nas lub źle wpływają na nas to pokazuje, że powinniśmy trochę bardziej uważać na to komu ufamy, albo widzieć jak trudne można mieć życie przez kogoś kto jest dla nas ważny. Jeśli los daje nam kogoś, możemy odrzucić tę propozycję, ale wtedy nie poznalibyśmy się bliżej z tą osobą, a inaczej moglibyśmy zostać przyjaciółmi, albo bliskimi sobie osobami. Więc myślę, że życie po prostu daje nam osoby, które mogą nam pomóc, nauczyć czegoś, albo zostać z nami. Ale to my wybieramy czy te osoby zostaną w naszym życiu czy nie. Myślę, że warto spróbować poznać ludzi, których los nam podstawia. 

          Ale nie wiem czy przeznaczenie panuje w naszym całym życiu. Myślę, że dostajemy tylko wybory i decydujemy o tym, co chcemy. Przeznaczenie tylko daje kilka opcji jak np. ludzie (decydujemy czy zostaną w naszym życiu, czy będą ważni, czy obojętni), praca (mamy kilka opcji do wyboru, wybieramy to, co nam pasuje najlepiej), szkoła (wybieramy, taką jaką chcemy, by później mieć wymarzony zawód). Jeśli chodzi o ludzi, myślę, że los po prostu nam ich daje, a reszta zależy od nas. Wiele osób może zmienić nasze podejście do życia na lepsze lub gorsze, ale po to próbuje się i poznaje nowe rzeczy, żeby uczyć się na czym polega życie. Nie wszystko zawsze jest łatwe. 

Życie daje nam trudne czasy, żebyśmy wiedzieli, że możemy sobie poradzić, żyć dalej i spełniać się. 

Ale też nie chodzi mi o to, że całkowicie wybieramy ludzi, którzy mają być w naszym życiu, bo czasami też to w jakiejś części zależy od nich. 

         Nie umiem ocenić, czy przeznaczenie w tym przypadku istnieje. Może być też po prostu, że wszystko dzieje się przypadkiem i to zależy od nas co później będzie. Powinniśmy postarać się kierować nasze życie na taką drogę jaką chcemy przebyć.

+ >Konkurs<
+ Over 4000 views ;)

Hej. Szybko i na temat. Postanowiłam zrobić mały konkurs na kartki świąteczne. 

Wystarczy:

- zaobserwować mój blog 

- napisać post tym postem, że bierzesz udział

Zostaną wylosowane trzy osoby, które dostaną kartkę prosto ze Szwecji.

Losowanie odbędzie się 16.12, i ogłoszę je w tym poście w tym samym dniu.

Wysyłam kartki z życzeniami 18 -17 grudnia.

Zapraszam do zabawy :)

     Hejka, chciałam napisać notatkę wcześniej na jakiś konkretny temat, ale musiałam ciągle coś robić, i tak zleciało. Mam ochotę dodać wpis, więc napiszę tylko coś ogólnie i uciekam. I mam nadzieję, że jutro będę mogła coś dodać o wcześniejszej porze.

     Zacznijmy od tego, że miałam dość fajny sen, śniło mi się dużo psów, ale pamiętam tylko dwa, które były bezdomne, nauczyłam je podawać łapę i siedziałam z nimi. I jeszcze śniło mi się, że na klatce schodowej spotkałam kobietę, która miała w ręku podręcznik szwedzko - angielski, i pytała kogoś czy może przetłumaczyć jej słówka, ale wtrąciłam się i powiedziałam, że ja chcę. Więc wzięłam tę książkę i oglądałam to z rodzicami. I jakoś się złożyło, że miałam iść wtedy na przystanek i czekać na autobus do szkoły, ale zauważyłam, że już jestem spóźniona. Więc zapytałam mamę czy mogę zostać, i powiedziała "okej, ale tylko dlatego, że ta pani z angielskim przeszkodziła".

I przez to pomyliłam rzeczywistość ze snem wstałam o 7.25, a z domu muszę wyjść o 8-ej. Ale jakoś się wyrobiłam. W szkole lekcje do wpół do 11-ej, pojechałam do domu, i o 14-ej znowu do szkoły na wuef.

Cały dzień słucham Boyce avenue, Oasis i The Beatles.

     Hey, so i am in school, now is the lesson where my class goes to learn how to drive the tractor, i won't need this in the future, i hope, so i am not going on these lessons, and i am sitting in the classroom with a friend. I wanted to write in polish language, but i need to copy and paste polish letters because they don't exist on laptop that has swedish keyboard. 

In the night at 3 am my older brother called me to open the door and came to us to take something, and after this i couldn't fall asleep, but i did after a long time, and then i woke up at 7.30 a.m, instead of 7am. And i had just some time to get ready to school. First thinking was from the lazy mind: "oh, i won't make it, i'll be late", but this more intelligent mind said "you will, get out from the bed and move ass". I was sooo sleepy that i wasn't aware of what i am doing. I took on earrings that i thought they were the same, but weren't.

     I had a weird dream. Me and my family were in my old village in Poland. In our flat i sat in the corridor with any boy. He was my sister's crush. But for now i don't have any idea who it was. I sat with him and hugged. She was jealous and angry, but stayed in the kitchen anyway. Me and the boy went to one of the rooms and he sat on the soffa, but i sat on the another soffa, because i didn't want to hurt my sister anymore that i am talking to him, and we sat and watched tv, she came and we talked little. Later was something that i was in the car with another boy and we talked and checked any papers, and we sat on the back seats, and suddenly car started to drive. I screamed to the boy to stop it, i thought he knows how to handle with cars. But he said he can't stop my dad's car, only other... He just directed steering wheel so we didn't have any accident and i wondered how to stop the car. But then i woke up, because of the alarm.

The day is grey, so i'll add some pics what may make it better. (found on internet)

Now is the time that leaves fall down from trees. 

But month ago colors of the autumn were nice. 

I don't like autumn, but view of this is great.

Chow Chow

* Pieski Chow chow należą do grupy szpiców i pochodzą z Chin. 

* Rasa jest znana od około 2000 lat, ale została opisana w 1903 roku. 

* Ich wygląd jest podobny do wyglądu lwa i to jest mega, słodko wyglądają w tej puszystej sierści. 

* U piesków występuje sierść długa (10 cm) i krótka. Ze względu na to, że psy mają długą sierść pielęgnacja jest wymagana prawie codziennie. 

* Kolor, który dominuje u Chow chow to rudy z kremowym, ale są też czarne, szare i białe. 

* Są spokojne i przyjazne dla dzieci i obcych. Mówi się, że to są "ciche psy", bo nie szczekają często jak inne rasy psów.

* Bieganie nie jest czymś, co sprawia im przyjemność, ale Chow chow uwielbiają dużo spacerować, przebywać na dworze ale też wylegiwać się na kanapie.   

* Pieski są perfekcyjne dla kogoś kto lubi poświęcać dla nich czas i nie wymaga od nich zbyt dużo - zazwyczaj są trochę leniwe, żeby nauczyć się tych bardziej skomplikowanych trików. Ale jeśli ktoś się postara  pies uległby i nauczyłby się. Potrzeba czasu i cierpliwości, z resztą jak z każdym psem, do uczenia nowych trików zawsze potrzeba starań.

Kocham ich wygląd <3

Beautiful cute lions !

Kochane grubaski <3

Nudziłam się, więc chciałam napisać notkę o którejś rasie. Dzisiaj ze szkoły mogłam jechać do domu na 12, ale byłam o 14, bo przegapiłam dwa busy, bo siedziałam w szkole -,-, jak ja tak mogłam... Przez weekend mam trochę do zrobienia, szwedzka książka do czytania i trochę nauka z angielskiego, bo w poniedziałek sprawdzian, i chyba biologia. Jak mi się będzie chciało...

Idę, see ya !

     Ludzie czasami mają do wyboru dwie drogi. Wybierają jedną z nich, i później zastanawiają się co by było, gdyby wybrali tę drugą. Wszystko mogłoby się zmienić. Na gorsze lub na lepsze. Jest możliwość zastanawiania się nad każdym naszym wyborem, np. wyprowadzka, kłótnia z kimś, albo wypowiedzenie innych słów w danej sytuacji, zmiana szkoły itd. 

     Ostatnio zastanawiałam się co by było gdybym nie wyprowadziła się z Polski. I właśnie o tym planowałam napisać dzisiejszą notkę. Nie mogę być pewna jakby było, ale mogę się domyślać. Gdybym nie zmieniła szkoły to byłabym na trzecim roku technikum hotelarskiego. Może planowałabym założyć hotel i w tym czasie pomagać psom. Albo chciałabym założyć hotel dla psów. Albo musiałabym iść do pracy, która wcale nie jest związana z hotelarstwem. Albo po skończeniu szkoły wyprowadziłabym się do Anglii, bo uwielbiam angielski, a tam mogłabym używać tego języka non stop. I tam chyba miałabym większe szanse pracowania

Ale hotelarstwo to nie jest coś, co mnie interesuje albo jest czymś co chcę robić. Nawet jakbym miała hotel z psami to nie byłoby wystarczające. Dla mnie bardziej ważne jest, żeby pomagać psom, które są sponiewierane, żyją w niezadbanym środowisku albo nie mają domu. Więc taki zawód hotelarstwa nie pomógłby mi w niczym. I w Polsce nie ma wielu szkół, gdzie mogłabym robić coś ze zwierzętami. Tutaj w Szwecji jest duża możliwość bycia tym, kim się chce. Jak na przykład dla mnie jest dużo przyrodniczych szkół, które są związanymi ze zwierzętami, psami i zawodami, które później mogą skierować mnie na dalszą naukę. 

      Więc dobrze, że trafiłam tutaj, gdzie jestem, bo tutaj mogę spełnić marzenia związane z pomaganiem psom i innym zwierzakom. Nie widzę przyszłości bez nich. 

___________________________

Wczoraj cały dzień przesiedziałam na oglądaniu tv z rodziną i stroną, gdzie projektuje się mieszkania. Nic innego nie zrobiłam. Dzisiaj w sumie też leniwy dzień. Bywa...

Nudzę się, idę znowu pobawić się projektowaniem ;3

See ya.

        Cześć, znowu piszę po przerwie. Nie mam czasu na nic, albo motywacji. Ciągle mam coś do robienia. Głównie nauka. Muszę dużo tłumaczyć z języka szwedzkiego na polski. Więc jest mi trudniej przygotować się na sprawdziany, bo najpierw muszę poświęcić czas na tłumaczenie i później nauka materiałów. Teraz miałam tydzień wolny od szkoły, tak jakby ferie jesienne. Uczyłam się, ale jakieś trzy dni nic nie robiłam, bo straciłam motywację. Dzisiaj jakoś  jest lepiej i po napisaniu notki będę robić lekcje. Ogólnie jeśli chodzi o rzeczy do zrobienia do szkoły to nauka na sprawdzian z biologii i z "wiedzy o psach", które mam w tym tygodniu; muszę napisać recenzję po szwedzku z filmu "Taken", przeczytać szwedzką książkę i następnie napisać recenzję o niej i napisać końcową ocenę projektu z wuefu. Chyba nigdy nie miałam takiego zawalonego planu. Jeszcze w dodatku muszę uzupełniać ćwiczenia ze szwedzkiego, które dostałam i uczyć się angielskiego. 

Rozmawiałam kiedyś z dyrektorką, że chcę, żeby pomagała mi polska nauczycielka, która kiedyś uczyła mnie kiedy chodziłam na IM, a dostałam szwedzką nauczycielkę, która daje mi tonę materiałów to robienia i nie mogę się wyrobić ze wszystkim. Na szczęście okazało się, że dyrektorka będzie rozmawiać z nauczycielką, którą ja chcę, po kilku moich spotkaniach z tą szwedzką nauczycielką. Potrzebuję nauczyciela, który pomoże mi ze szwedzkimi słówkami, a nie więcej szwedzkiego, który muszę dodatkowo tłumaczyć i znowu kolejna rzecz, która zabiera mi mnóstwo czasu. W sumie to nie jest źle, bo więcej się nauczę, ale nie za bardzo wyrabiam z tym wszystkim.

         Tydzień przed wolnym tygodniem zaczęłam chorować. I prawie cały tydzień nie chodziłam do szkoły, bo nie miałam siły nawet wstać z łóżka. Nie jadłam prawie nic i przez to czułam się słaba, i ciągle miałam zawroty głowy. W dodatku schudłam przez te dni jakieś prawie dwa kilo. Zaczęłam czuć się całkiem lepiej dopiero w trzecim dniu wolnego tygodnia, więc choroba trzymała ponad tydzień. Do lekarza nie szłam, bo powiedzieliby, że wszystko jest OK, jak zawsze...

        Zaczęła się jesień i zaraz będzie zima. Nie lubię tych pór roku, zawsze tracę motywację do wszystkiego, jestem leniwa, śpiąca, zmęczona i nic mi się nie chce. I want spring!

Okej, muszę iść się pouczyć trochę. W najbliższych miesiącach postaram się zrobić fajny konkurs, i jutro postaram się napisać kolejny wpis. 

Jejku, ten tydzień tak szybko minął, aż nie mogę uwierzyć, że jutro znowu szkoła :(, czuję jakby to było może 3 albo 4 wolne dni... Anyway, jutro postaram się coś dodać, see ya.

luv ya!

>>VIDEO<< what confirmed my suspicions about "Ice Bucket Challenge". 

          It's weird that a penalty for failure to perform was help other people by sending SMS for any foundation. As i learned, "IBCh" was created in the America. It had to be that nominated person had to send SMS or money for any foundation what helps people who are suffering from Amyotrophic Lateral Sclerosis . And if somebody didn't do that then had to to pour out upon himself a bucket of icy water to feel this what these sick people feel. It had to be so. But somebody changed this, and now people pour out upon themself a water spite of that they even don't know why. 

There a penalty has to be feeling icy water, not sending some money what will help other people.

People just do it because it's "cool".

How did they change a story of that goal?

Maybe it will get back to that original idea.

Before doing something like that, firstly we should think if it has any sense.