PIERWSZY RAZ NA KONCERCIE FEEL.

          To było 19-go lipca 2009 roku, miałam wtedy 14 lat. Kamień Pomorski. W domu szykowanie się na jedno z moich marzeń. Wtedy miałam na sobie ulubioną koszulkę, spódniczkę i białe buty na małym obcasiku. W czasie drogi do Kamienia byłam mega podekscytowana, ze w końcu zobaczę Piotrka. Kiedy rodzice, siostra i ja byliśmy na miejscu, wyszliśmy z samochodu i kiedy szliśmy do kasy, zeby kupić bilety, czułam jak mi się nogi uginają. Byłam mega szczęśliwa. Po zakupie biletów weszliśmy do amfiteatru. Myślałam, ze będzie tak mało osób ile było przed rozpoczęciem, ale kiedy koncert zaczął się to było tłoczno. Przed rozpoczęciem porozmawiałam trochę z mamą i kiedy poszła usiąść do taty, który siedział gdzieś tam dalej, pobiegłam od razu jak najbliżej sceny, byłam przy samej barierce. Oczekiwałam na mój zespół. Nie mogłam się doczekać kiedy Piotrek wyjdzie na scenę. I w końcu przyszedł ten moment. Wtedy strasznie się ucieszyłam, byłam w niebie. Feel zaczął od piosenki pt. "Pomiędzy Bogiem prawdą jest", początkowa melodia tak na mnie wpłynęła, ze aż rozpłakałam się. Emocje plus ta melodia.

Po tej piosence Piotrek śpiewał inne i koncert trwał około półtorej godziny lub dwie. Coś koło tego. Kiedy śpiewał, reszta śpiewała razem z nim, kilka razy odwróciłam się do rodziców uśmiechając się najmocniej jak tylko mogłam. Cały czas śpiewałam razem z innymi. Darłam się głośno, bo kiedy odwracałam się by zobaczyć ludzi, którzy są za mną, większość gapiła się na mnie :D. Pamiętam kiedy Piotrek spojrzał na mnie, to jeszcze polepszyło jakość koncertu ;). Po czasie zrobiło się ciasno i niektórym udało się wepchać mi pod barierkę! Ale po jakimś czasie wepchałam się z powrotem na MOJE MIEJSCE. Moje.

Pamiętam tez, ze było coś takiego, ze Piotrek powiedział, ze to koniec koncertu. I wtedy albo poszedł za scenę, albo niby szykował się do wyjścia, nie pamiętam, ale po chwili zespół znowu zaczął grać, chyba wtedy zagrali jeszcze dwie piosenki. I po tym było koniec koncertu. Rodzice myśleli, ze to już koniec i przyszli po mnie. A ja: " nie! czekajcie! ", nie wiedziałam czy Piotrek pojawi się znowu czy nie. Ale coś mi mówiło, zeby poczekać. Po chwili wyszedł zza sceny razem z resztą chłopaków z zespołu. Rozdawali jakieś plakaty z podpisami, ale takowego niestety nie dostałam. I rozdawali autografy. Było mega tłoczno i fani byli nie ogarnięci. Wzięli autograf i przepychali się dalej za Piotrkiem... i reszcie osób było trudno zdobyć autograf. Moja mama panikowała i chciała, zeby iść. Ale musiałam wziąć autograf od Piotrka. Więc czekałam, i po kilku minutach był przy mnie. Kiedy oddawał mi zeszyt nie mogłam złapać, bo trzęsły mi się ręce, ale jakoś mi się udało. Po tym nie mogłam wyjść z tego tłumu, który pchał się w stronę Piotrka. Mama już wyszła z siostrą, a ja zostałam w tym ciasnym tłumie. Trochę spanikowałam, ale po chwili wydostałam się. Kiedy odchodziłam od sceny, za każdym moim krokiem coraz bardziej chciało mi się płakać. Jeszcze rzuciłam ostatnie spojrzenie w stronę Piotrka i sceny. Kiedy byliśmy przy samochodzie rozpłakałam się. Nie powstrzymałam płaczu. W samochodzie płakałam i płakałam, z trudem podziękowałam rodzicom za koncert, przez ten płacz nie mogłam nic wypowiedzieć. Byłam i jestem im za to wdzięczna. Kocham ich. 
 Zabrali mnie na jeden z moich koncertów marzeń ;). W domu tez trochę płakałam, nie mogłam chociaż na kilka centymetrów odsunąć od siebie emocji. Ale to chyba dobrze :D. Tamtego dnia żyłam tylko tym koncertem. To był mega dzień. Dziękuję Mamo i Tato !!! <3









Kocham Piotrka :D
<3

Daję późno, bo jakoś tak zeszło.
W KOŃCU JEST WPIS !

         Hej! Miałam dodać ciąg dalszy na drugi dzień po napisaniu poprzedniej notatki. Ale nie miałam weny i dlatego piszę dziś. Jeśli chodzi o mnie to jestem trochę chora, mam kaszel i męczy mnie to... W szkole było wesoło, tylko na początku czas leciał wolno. Kiedy skończę ten wpis, porobię trochę zadań z języka angielskiego. Jeśli chodzi o angielski poprawiłam się w mowie, i ogólnie więcej z tego umiem, może dlatego, ze zaczęłam używać go na co dzień. Ale i tak muszę poprawić się w czytaniu i w mowie tez trochę. Zawsze angielski był dla mnie fajnym językiem, mimo, ze nie zawsze było łatwo. 
Lubię angielski i chcę umieć prawie perfekcyjnie :P. Okey, już zaczynam wpis.

          No więc ciąg dalszy poprzedniej notatki o chłopakach z internetu.

    Kiedyś właściciel jednej strony o Eminemie, wstawił na facebook'a zdjęcie i napisał, ze nazywa się Brandon i ze można napisać do niego na aplikacji "Kik", jeśli ktoś się nudzi. Więc pomyślałam, fajny chłopak, więc czemu by nie napisać. Tamtego dnia nie miałam co robić, więc napisałam. Od początku pisało się nawet fajnie, ale oczywiście nie robiłam sobie już nadziei, jak to niektórzy niestety robią. Po czasie on zaczął wysyłać mi swoje zdjęcia, które oceniałam najczęściej słowem "nice". I wysłałam mu kilka swoich, chociaż ja wysłałam chyba dwa razy mniej jak on mi. Ale od początku podchodziłam do niego z dystansem, mimo, ze na zdjęciach świetnie wyglądał. Nie jedna dziewczyna na moim miejscu wariowałaby na punkcie tych zdjęć. Na drugi dzień chciałam porozmawiać z nim na kamerce, ale nie nalegałam oczywiście. 
Napisał, ze ma zepsuty laptop i nie da się. Więc nasunęłam pomysł, ze może zainstalować skype w telefonie. To tez nie, bo to, bo tamto. No ok. Więc coś tu nie tak. Ściągnęłam zdjęcia z aplikacji na komputer i postanowiłam sprawdzić sobie czy ten chłopak, który pisze do mnie to na pewno ten koleś ze zdjęć, który chce się spotkać, chociaż to nie było zbyt możliwe, bo po pierwsze dzieliło nas wiele kilometrów, a po drugie nie na opcji na ustalanie spotkań po dniu pisania. W google grafice dodałam jego zdjęcia, by upewnić się, ze to całkiem ktoś inny. I miałam rację, moje podejrzenia, które były od początku sprawdziły się. Ten chłopak podał mi jakieś inne nazwisko. A okazało się, ze chłopak ze zdjęć to Brandon, ale o innym nazwisku. Chciałam dowiedzieć się o nim więcej i dowiedziałam się, ze chłopak ze zdjęć jest dość rozpoznawalny i jest fanem Biebera :D. Ale to nie był ten koleś, który do mnie pisał. Więc napisałam mu o czym się dowiedziałam a on nadal udawał, ze to on. Tak, oczywiście. 
I wtedy usunęłam go z aplikacji, bo po co mi taki koleś. Po tym kiedy przestałam z nim pisać, widziałam jak dodawał na stronę z Eminemem co kilka dni to niby swoje zdjęcie, czyli prawdopodobnie inni przestawali z nim pisać po kilku dniach, a on dalej dodawał te zdjęcia, haha.

           Ja osobiście uważam na osoby, które poznaję przez internet. Jeśli ktoś odmawia rozmowy przez kamerkę i dziwnie pisze, nie ma opcji na dalsze utrzymywanie kontaktu. 

      I najlepiej niech wszyscy uważają na to z kim piszą. Chociaż wiadomo, ze są tez naiwne osoby, które we wszystko wierzą.

Haha, wpis jakiś chyba bez sensu. Nie wiem, ja tak myślę. 
Chciałam jeszcze napisać o filmie, który jest o facecie z internetu, i o pewnej nastolatce,
ale nie mogę przypomnieć sobie tytułu i nie mogę nigdzie znaleźć. 

Mam zamiar dodać około 19-ej pewną notatkę, i mam nadzieję, ze laptop będzie wolny na tę godzinę. 

Teraz idę się pouczyć, cześć !

-Oney. 

Przedwczoraj pisałam, ze "jutro dam wpis, albo dwa", ale niestety całkiem o tym zapomniałam. 

Dzisiaj pierwszy dzień września, czyli niedługo jesień. Jak ja nienawidzę jesieni... Taka ponura...Ueeh.

              Note start .

         Niektórzy z nas chcą poznać osoby przez internet po to, by po prostu kogoś poznać, lub z powodu nudy, albo dla znalezienia swojej miłości. Na internecie można spotkać wiele rożnych osobowości. Na przykład można poznać kogoś z wielkim poczuciem humoru, albo kogoś, komu zależy tylko na jednym. Wiele nastoletnich dziewczyn nie uważa na to z kim ma do czynienia, i nawet tego nie sprawdza. Jest wiele chłopaków i mężczyzn, którzy chcą poznać nastoletnie dziewczyny przez internet. Są tacy, którzy po prostu chcą na prawdę rozwinąć znajomość, ale są tez tacy, którzy chcą się spotkać dla jednego celu. Jednym

ze sposobów rozkochania dziewczyny w sobie są słodkie teksty, komplementy,które tak naprawdę są brane z internetu albo po prostu wymyślane. Nie warto łudzić się takimi tekstami, bo później będzie ciężko sobie odpuścić. 

             Najpierw zaczyna się od zwykłego pisania, które czasami po czasie przechodzi w kokietowanie, i do tego kilka zdjęć przystojnego chłopaka, który już powoli sugeruje spotkanie. Czy to na pewno on? Warto zapytać o to, czy można porozmawiać z nim, by widzieć go na kamerce. Możliwe, ze będzie się bronił przed tym, zeby tylko nie ukazać swojego prawdziwego "ja". Jeśli ostatecznie odmawia rozmowy przez kamerkę powinno się upewnić czy ten chłopak, z którym piszesz nie podaje się za kogoś innego. Na google.com w grafice jest po prawej stronie taki aparat. Tam, gdzie wpisuje się szukaną frazę. Klikamy w aparat i trzeba załadować zdjęcia. Możliwe, ze grafika wykryje, ze chłopak ze zdjęć to całkiem ktoś inny. Ktoś o innych danych etc. Ale tez nie zawsze to się sprawdza, więc nie ma 100 % pewności, ze chłopak podszywa się pod kogoś, albo, ze to na prawdę on. 

          Co może okazać się jeśli spotkasz się z tym " ślicznym o rok starszym od Ciebie chłopakiem"? Na przykład może okazać się, ze chłopak jest o wiele starszy, albo, ze wygląda całkiem inaczej. Prawdopodobne skutki niesprawdzenia kolegi są oczywiste. Nawet jeśli okaże się starszym kolesiem, nie będziesz wiedzieć co powinnaś zrobić, albo jeśli to będzie jednak ten koleś ze zdjęć i tak prawdopodobne jest to, ze jednak chciał się spotkać w jednym celu. W gazetach i na internecie jest wiele przestróg o tym. Chłopak spotyka się z dziewczyną, może na początku jest fajnie, a później dochodzi do tego, ze chłopak chce współżyć z nowo-poznaną dziewczyną kilka minut po poznaniu, jeśli ona nie chce to dochodzi do nalegania i zmuszania. Nie każda dziewczyna potrafi wybronić się od tego i często kończy się gwałtem i pobiciem lub nawet czymś gorszym. Niestety to prawda, takie sytuacje zdarzają się często, ale nie zawsze takie sytuacje mają miejsce, mimo to warto uważać na takie spotkania. 

             Oczywiście są normalni, fajni chłopcy, ale mój wpis jest głównie o kolesiach, którzy podszywają się pod innych i chcą się spotkać. 

Jeśli ma dojść do pierwszego spotkania z nieznajomym, a ty nie jesteś pewna, ze będziesz z nim bezpieczna, najlepiej zabrać ze sobą koleżankę. Wtedy będzie pewne, ze nic ci się nie stanie. Na pierwsze spotkanie taka opcja nie jest zła. 

         Są tez takie sytuacje, ze chłopak podszywa się pod przystojnego chłopaka, a tak naprawdę jest innej urody i po prostu boi się ujawnić swoją prawdziwą twarz. Po pierwsze, skoro nie chce ujawnić swojej twarzy i woli podszyć się pod kogoś innego to poco w ogóle to robi? Bez sensu jest podszywanie się pod innych tylko dlatego, ze nie jest się tak przystojnym jak inni. Po drugie, wiem, ze w tych czasach jest wiele osób, które tylko patrzą na wygląd, ale nie każdy.  Jest wiele osób, dla których liczy się charakter i po prostu dbanie o siebie, nie wygląd. Dbanie. Moim zdaniem bez sensu jest takie podszywanie się pod kogoś. Charakter jest ważniejszy, wygląd to tylko dodatek.

Ostatnimi czasy obserwowałam przez okno pewne zjawisko. I wywnioskowałam, że:

nie zważając na swój wiek i umiejętności rób to co lubisz i rób to co chcesz. Jeśli chcesz czegoś dokonać, dojść do celu, próbuj nawet tysiąc razy, a uda się. Kiedyś w końcu się uda. Są wzloty i upadki. Upadamy po to, by wstawać. Wstajemy i próbujemy dalej, dalej, dalej, dalej, dalej, dalej. Az do skutku. Nie zwracamy uwagi na resztę, czy to widzą, czy się śmieją, co mogą pomyśleć. Nie interesuj się tym. Rób to, co kochasz, bo nie żyjesz po to, by zamartwiać się takimi błahostkami. Nie patrz na opinię innych, bo to Ty najlepiej wiesz co jest w Tobie dobre, a co nie. A jeśli jedno Ci się nie udaje i chcesz coś zmienić, spróbuj czegoś innego. Warto, zawsze warto się starać i dążyć do celów.

          Ostatnio myślałam sobie o zimie, trochę wspominałam. Nie, nie tęsknię za zimą, haha. Fajnie tak latem powspominać o niej, ale kiedy jest ten pierwszy jej dzień, mam już szczerze dość. Moze cieszę się przez pierwsze kilka minut kiedy widzę prószący śnieg, ale kiedy po chwili wyobrażę, co będzie przez kilka następnych miesięcy, mam już dość... W zimę zazwyczaj siedzę w domu, i lubię czytać ksiązki. Wtedy zapominam o tym, co jest za oknem. Tegoroczna zima minęła wyjątkowo szybko, nawet nie obejrzałam się a już zaczęła się wiosna, którą kocham. Nienawidzę chodzić zimą do szkoły... 10 minut na pieszo do szkoły i ze szkoły... I w dodatku przez taką ponurą pogodę nie mam energii, co jest dla mnie najgorsze w zimę. Nigdy nie marzę o tym, zeby była w końcu zima, nawet jeśli jest straszny upał... Kiedy zimą jest 0`Celsjusza lub więcej, mogę wychodzić na dwór bez kurtki, wtedy nie jest mi zimno. Nie mogę wytrzymać będąc na zewnątrz kiedy jest poniżej -5`-10` Celsjusza. A kiedy jest -15-20` to już tragedia... A jakbym miała na Antarktydzie mieszkać, gdzie jest -90`? Grrrr! Nienawidzę mrozów... Wystarczy, ze wyjdzie się na dwór i już w pierwszej sekundzie mróz "szczypie" całą twarz, wszystko boli i nie da się oddychać, i chyba byłoby lepiej, gdyby nosiło się takie gogle, zeby mróz nie szczypał w oczy, bo tak pieką aż się płakać chce, haha.  Jeśli chodzi o moje buty na zimę szczerze - nie cierpię nosić kozaków. Wolę buty podobne do trampek z ociepleniem. I w takich chodzę, mam takie jedne kozaki i może raz, dwa razy mogę je założyć w ciągu całej zimy, ale nie więcej.