Hej! Kurde, mam tematy ładnie wypisane po kolei, a zawsze mam dylemat, który wybrać.
I najczęściej wychodzi na to, ze poddaję się i nie chce mi się pisać. 

Dzisiaj wybrałam sobie taki fajny temat. Przy okazji powspominałam sobie trochę i pośmiałam się, porobiłam kilka zdjęć wpisów z moich pamiętników, żebyście sobie poczytali troszeczkę ;P.

           Ogólnie piszę pamiętniki od prawie 14. roku życia ( a myślałam, ze dłużej ), czyli wychodzi, ze trwa to cztery lata. W ciągu tych lat zapełniłam dwa pamiętniki - zeszyty, i jeden jest w trakcie. Pamiętam, ze zawsze chciałam mieć pamiętnik taki zamykany w pudełku. Ale kiedy kończył mi się zeszyt jednak postanawiałam założyć kolejny. Dostałam dawno temu taki typowy pamiętnik z pachnącymi, kolorowymi kartkami, i mam go do dziś i do dziś one pachną! Jedynie wyrwałam kilka kartek, kiedy do czegoś potrzebowałam. Aktualnie rzadko mam ochotę pisać w pamiętniku. Jeszcze rok temu pisałam dość na bieżąco, a teraz niezbyt mi się chce. Ostatnio pisałam chyba ze trzy miesiące temu. Stare pamiętniki czytałam kilka razy, kilka notek, tak, żeby powspominać. Ale było tez tak, ze przeczytałam całe pamiętniki, które zajęły mi chyba cały dzień. Czasami kiedy czytam notatki (nie czytam często) to się chichram, ale tez bywa, ze mam ochotę wyrzucić pamiętnik i nigdy go nie otwierać. Strzelałam kiedyś takie teksty, ze aż się płakać chce. Dobrze, ze na szczęście nie tylko takie teksty zamieszczałam w pamiętnikach. I na szczęście więcej jest tych śmiesznych wspomnień. 

         Myślę, ze dużo dziewczyn pisze pamiętniki. Albo pisało. To jest fajne. Po kilku latach można sobie poczytać i pośmiać się. I dać później dzieciom na przykład :D. Pamiętniki są dobre. Można tam wyładować emocje, jakie w nas siedzą, złość, ale i tez radość. W moich pamiętnikach jest trochę chaosu, czasami chodziło mi o to, żeby po prostu napisać by wyładować emocje, złość i zamknąć pamiętnik. Ale oczywiście nie zawsze pisałam po to, by wyładować emocje. 

Moim aktualnym "pamiętnikiem" jest mój blog. Ten blog. Piszę to, co robię, co mnie inspiruje, co mnie denerwuje itd. Lubię tu pisać, ale niestety nie zawsze mam na to wenę.

Teraz dodam kilka zdjęć z moich pamiętników, nie udostępnię wszystkich tekstów, ale jakąś część tak.

Dodam tez fragmenty kilku z miliona "rozmów pisemnych na lekcjach" z kolegami i koleżankami z gimnazjum :)

          Już wiadomo, fani, którzy są fanami na czas w którym dana osoba jest mega popularna i lubiana. Na przykład weźmy pod uwagę sport. Mecze piłki nożnej na Euro. Grają kilka dni i każdy za nimi lata, a niektóre dziewczyny nawet zdążą się zakochać "forever". Kibicują jakiejś drużynie, wybierają tego najprzystojniejszego i później wypisują na facebooku po nazwisku. I grają takie wielkie fanki, a jakby zapytać ich o nawet imię to nie pamiętają. Kiedyś była taka sytuacja, ze ktoś na Euro 2012 udostępnił zdjęcie z bestów i napisał " Lewandowski! Najlepszy! Kocham go!!! <3 <3 <3 ", oczywiście dziewczyna. Jakiś chłopak zadał pytanie o imię, i chociażby wiek. A ona wymigała się od odpowiedzi i zmieniała temat :D. Niestety tak to jest. Dziwne są osoby, które latają za kimś dlatego, ze jest akurat moda na tę osobę. A jak znika z ekranów to już koniec wielkiej miłości. Oczywiście można kibicować i lubić, ale takiego czegoś nie przekłada się na kilku dniową lub kilku miesięczną miłość do idola. I nie chodzi tylko o piłkarzy, bo tez o aktorów, o piosenkarzy itd., któryś robi furorę na świat, a po jakimś czasie moda na niego mija, to nagle taka fanka forever juz nawet o nim nie wspomina. TAK, są takie osoby.

        Więc... zazwyczaj są to dziewczyny. Fanki, które kochają tylko i wyłącznie tego swojego jednego, jedynego idola. Tylko jego muzyka lub filmy z jego udziałem. Tylko on, cały czas on. On najwazniejszy, najpiękniejszy, najcudowniejszy... A rodzina? Tak, wiadomo, mozna mieć idola, najlepszego idola ze wszystkich idoli jacy są, ale nie powinno się kochać go nad zycie i kochać bardziej od rodziny, psa czy przyjaciół. Niestety, ale taka gwiazda nie będzie dla nas dostępna na co dzień. A rodzina, przyjaciele są zawsze z nami. Mozna uwielbiać, kochać jako idola, ale nie kochać bardziej np. od rodziny, bo to jest juz dziwne, żeby kochać idola bardziej od bliskich sobie osób. Spotkałam się z wieloma takimi przypadkami, głupie jest tez to, ze takie faneczki śledzą każdy wpis idola, jak jakieś szurnięte.., i podniecają się nawet kiedy artysta napisze, ze zjadł kanapkę ;D DYSTANSU TROCHĘ ;P

        Tutaj chodzi mi o osoby, które tak naprawdę nie są fanami, tylko ... udają? Tak, udają. Na przykład noszą koszulki z nadrukiem jakiegoś zespołu, bo jest to modne, a jeśli ktoś zapyta, czy to jest ulubiony zespół trzeba powiedzieć, ze tak, bo jeszcze pomyślą, ze jakaś głupia/głupi. Albo na przykład dziwne jest to, ze ktoś zna jedną, dwie, maksymalnie trzy piosenki jakiegoś wykonawcy, i nie znają nawet dokładnej jego nazwy i innych danych, a podają się za fanów. Fan, to nie osoba, która zna kilka piosenek i ma akurat fazę na jakiegoś artystę lub artystkę albo zespół... Co to za fan, który nie zna nawet daty urodzenia i innych danych?? 

         Razem z bratem i siostrą prawie rok temu mieliśmy być w Szwecji, ale okazało się, ze pojedziemy 23-go lipca. Nie mogłam już wytrzymać, strasznie tęskniłam za rodzicami i młodszym bratem, taty nie widziałam wtedy chyba ze trzy miesiące, a mamy i brata nie widziałam z miesiąc. Mimo tego panowała nade mną taka siła tęsknoty, ze kilka razy płakałam nocami. To było silniejsze ode mnie.

          W końcu wyczekany dzień. Pakowanie rzeczy do samochodu, wyobrażanie sobie wejścia do nowego mieszkania. Cieszyłam się, ze wreszcie ich zobaczę, i to było takie pomieszanie emocji. Bo z jednej strony strasznie cieszyłam się, ze jadę w końcu do Szwecji, a z drugiej strony nie mogłam (nie chciałam) zostawić tam mojego psa. To było trudne... i zawsze rozstanie z ulubionym psiakiem jest trudne, najgorsze, co mnie spotyka... Nawet nie potrafię tego opisać... ale to co czuję podczas każdego rozstania i to co czuję teraz, myśląc o tym, jest nie do opisania, nie da się tego dobrać w słowa... Jak ja w ogóle mogłam pozwolić, żeby mój pies tam tyle został?! Juz rok ...

Rozstanie, buziak z babcią i zegnanie z Pusią jakieś pół godziny przed wyjazdem, zawsze tak robię... nie odliczam, tylko zawsze tak wychodzi, ze 20-30 minut przytulam ją mocno, sumienie ściska serce, a łzy lecą jak woda z wodospadu...  A ona leży taka smutna... I zawsze jest tak samo.

          Najpierw pojechaliśmy do Nowogardu, na małe zakupy, i później do Świnoujścia, w samochodzie było ciasno. W sumie przy wyprowadzkach tak jest. Jakoś na trzy, cztery razy było podzielone wywożenie rzeczy do Szwecji, a i tak jeszcze dużo zostało w Polsce. Na promie niby się cieszyłam, ale w środku rozwalało mnie kiedy myślałam o tym, ze Pusia została w Polsce i zobaczę ją dopiero za kilka miesięcy. Całą podroż promem o tym myślałam. Rodzice mówili i obiecali, ze Pusia będzie za miesiąc, później okazało się, ze jakoś za trzy i tak dalej, i tak dalej. A dla mnie to nie jest obojętne, a oni myślą, ze jest mi łatwo tak bez Niej... Wcale nie jest... niby w Szwecji jest fajnie, no jest. Ale źle się czuję bez mojej ulubienicy... Nie mam już sił, jest coraz gorzej, a reszta nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, co czuję siedząc cicho w pokoju i powstrzymując się od łez... Nie wierzę, ze jestem bez mojego psa rok... Moze większość, która to przeczyta pomyśli, ze jestem jakaś głupia i za bardzo wyolbrzymiam. Haha, nie, ja nie jestem  z tych osób, co wyolbrzymiają... Ja piszę co czuję, to co leci prosto z serca, teraz tak jest, co nasunie się na myśl, to piszę, bez zastanowienia. Strasznie tęsknię za moim psem i  nie wybaczę tego sobie, ze aż tyle jest beze mnie...

kocham Cię skarbie

     Wracając do przyjazdu do Szwecji, to pamiętam jak tata czekał na nas w samochodzie wujka, żeby "poprowadzić" nas pod nasz blok. Przywitał się z nami, strasznie się cieszyłam, ze w końcu go widzę. Pojechaliśmy najpierw pod blok wujka, ale nie pamiętam poco. A ja w myślach "To tu? to tu?", haha, ale to nie był ten blok. Po chwili byliśmy na miejscu, podjechaliśmy pod nasz balkon, wszystko było takie inne, nie ogarniałam w ogóle gdzie, co, jak. Nie miałam pojęcia gdzie jesteśmy... Podawaliśmy rzeczy mamie przez balkon, prawie popłakałam się jak zobaczyłam braciszka, który tam stał i patrzał na nas przez barierki, tak inaczej wyglądał i miał taki śmieszny głos. Kiedy w końcu podaliśmy większość rzeczy przez balkon, mogliśmy zobaczyć mieszkanie. Pierwsze wrażenie: WOW! 

Takie mega przestrzenne mieszkanie, powitanie z mamą i bratem. Jak się cieszył, ze nas widzi ;)

Kiedy wynosiłam z salonu moje pakunki do pokoju jakoś tak  prawie wchodziłam kilka razy w ścianę, bo nie byłam przyzwyczajona, ze pokój jest jakiś ponad metr od wejścia do domu, a nie kilkadziesiąt cm. Ale może po piątej takiej sytuacji opanowałam mniejsze skręcanie w korytarz. Reszta dnia jakoś minęła..

Szczerze mówiąc to ten rok był dla mnie trudny.

Ale nie licząc tych negatywów poznałam tez fajne osoby, fajnie spędziłam czas w szkole, i mam fajne wspomnienia z zeszłorocznych wakacji w Szwecji. 

Późno piszę wpis, bo jakoś godzinę temu pomyślałam, żeby napisać, bo jest rocznica jak tu mieszkam i co nie co mogę opisać. I tak pewnie pominęłam kilka szczegółów, ale nie da się 100% zapamiętać z dnia, który był rok temu.